جاماندگان و برکشیدگان؛ سیاست خارجی ترامپ را چه کسی هدایت می‌کند؟

به گزارش اکوایران، حتی با در نظر گرفتن استانداردهای معمول دونالد ترامپ، صد روز نخست ریاست‌جمهوری‌اش آشفته، بی‌ثبات و پرتنش بوده است. این مسئله به‌ویژه در حوزه سیاست خارجی صادق است؛ جایی که ترامپ تلاش کرده در مدت‌زمانی کوتاه (و تا این لحظه ناکام) به توافق‌هایی برای پایان دادن به جنگ‌های اوکراین و غزه برسد، بیش از ۲۰۰ مهاجر را به زندان‌هایی در السالوادور دیپورت کرده و جنگ تجاری‌ای را علیه بیشتر کشورهای جهان (به‌ویژه چین) آغاز کرده است.

فارن‌پالسی در مقاله‌ای به تحلیل صد روز اول ریاست جمهوری ترامپ و مهم‌ترین مهره‌های دولت او پرداخته است. این مقاله در دو قسمت منتشر شده که در ادامه قسمت اول آن را می‌خوانید.

تا اینجای کار، برخلاف دوره اول ریاست‌جمهوری‌اش، تغییرات کمتری در رده‌های بالای دولت او صورت گرفته، و چند چهره کلیدی به‌عنوان بازیگران اصلی شکل‌دهنده و مجری اولویت‌های ژئوپولیتیکی‌اش ظاهر شده‌اند. برخی دیگر نیز که در هفته‌های نخست ژانویه قرار بود نقش تأثیرگذاری داشته باشند، عملاً به حاشیه رانده شده‌اند.

در این میان، یک نام وجود دارد که شاید انتظار داشتید در این فهرست باشد اما ما تصمیم گرفتیم آن را وارد نکنیم: ایلان ماسک. ثروتمندترین مرد جهان با کمک‌های مالی چندصد میلیون دلاری به کمپین انتخاباتی، نقشی پرنفوذ و تقریباً همه‌جا حاضر در دولت ترامپ پیدا کرد؛ از جمله مشارکت در تماس‌های تلفنی با رهبران خارجی، برگزاری جلسات سطح بالا در پنتاگون و آژانس امنیت ملی، و حتی دیدار حضوری با نارندرا مودی، نخست‌وزیر هند.

با این حال، نفوذ ماسک در روابط جهانی واشنگتن در هفته‌های اخیر کاهش یافته و جای خود را به اولویت‌های داخلی وزارتخانه غیررسمی او یعنی «وزارت بهره‌وری دولت» (با نام اختصاری DOGE) داده است، البته همراه با سیل بی‌وقفه‌ای از پست‌های طرفدار ترامپ در شبکه اجتماعی‌اش، ایکس. علاوه بر این، نقش ماسک به‌عنوان «کارمند ویژه دولت» دارای محدودیت زمانی ۱۳۰ روزه است که حدود یک ماه دیگر به پایان می‌رسد، و ترامپ و حلقه نزدیکانش اشاره کرده‌اند که احتمالاً پس از آن کنار گذاشته خواهد شد.

جدا از ماسک، باید از مشاور امنیت ملی، مایک والتز نیز یاد کرد. تأثیر نسبتاً محدود او تاکنون، به‌ویژه در مقایسه با پیشینیانش مانند جیک سالیوان، قابل توجه است؛ اما او در این فهرست قرار نگرفته، چون هنوز برای قضاوت نهایی درباره موقعیتش زود است. البته والتز نقش ناخوشایند و پررنگی در ماجرای «سیگنال‌گیت»؛ به‌عنوان عضوی از کابینه که جفری گلدبرگ، سردبیر مجله آتلانتیک را به گروه چت اضافه کرد، داشت اما تمرکز انتقادها اکنون بیشتر متوجه پیت هگست شده است.

با این اوصاف، در ادامه افرادی را معرفی می‌کنیم که به نظر می‌رسد ترامپ برای اجرای اولویت‌هایش به آن‌ها اعتماد دارد و آن‌هایی که اعتمادش را از دست داده‌اند:

1. پیتر ناوارو

پیتر ناوارو، مشاور ترامپ در امور تجارت و تولید، مغز متفکر سیاست تجاری پرهزینه و فاجعه‌بار دولت اوس، البته بعد از خود ترامپ. این وضعیت تا اوایل این ماه ادامه داشت، تا زمانی که ترامپ از لبهٔ آغاز جنگ تجاری همه‌جانبه با جهان عقب‌نشینی کرد و ناوارو ظاهراً به حاشیه رانده شد.

ناوارو در دولت اول ترامپ نیز حضور داشت و همان دیدگاه‌های تند تجاری را دنبال می‌کرد، اما آن زمان نفوذ زیادی نداشت چون آن دولت پر بود از اقتصاددانان سنتی‌تری مانند استیون منوچین، گری کوهن، و ویلبور راس. با این حال، تصمیم ناوارو در سال ۲۰۲۲ برای نادیده گرفتن احضاریهٔ کنگره جهت شهادت و ارائه اسناد به کمیته تحقیقاتی ۶ ژانویه، که نهایتاً منجر به گذراندن چهار ماه زندان شد، ظاهراً وفاداری‌اش را به حدی ثابت کرد که توانست در دولت دوم ترامپ پست بگیرد.

این بار، ناوارو نقش بسیار پررنگ‌تری دارد، و اغلب بدون آن‌که مشاوران دیگر مانعش شوند. البته بازار به‌طور قاطع ایده‌هایش را رد کرده است. ناوارو با ترکیبی از سوءدرک عمیق درباره سازوکار تجارت و علاقه‌اش به تعرفه‌های وارداتی برای شرکت‌های آمریکایی، نظر ترامپ را جلب می‌کند؛ گویی تعرفه‌ها راه‌حل همه چیزند، حتی برای چیزهایی که شاید اصلاً نیازی به اصلاح ندارند.

اما با آغاز بروز پیامدهای جنگ تجاری موردنظر ناوارو، و واکنش شدید بازارهای سهام و به‌ویژه اوراق قرضه جهانی، مقاماتی با رویکرد بازاری‌تر مانند اسکات بسنت، وزیر خزانه‌داری، به جایگاه مؤثرتری رسیده‌اند، دست‌کم فعلاً. ترامپ از شدیدترین اقدامات تجاری خود عقب کشیده و درهای مذاکره دوجانبه با ده‌ها کشور را باز کرده است. یکی از نشانه‌های کاهش نفوذ ناوارو این است که حتی ایلان ماسک هم او را «احمق» می‌داند.

2. اسکات بسنت

اسکات بسنت، یک کهنه‌کار وال‌استریت که در دوره کمپین به ترامپ مشاوره می‌داد و اکنون وزیر خزانه‌داری است، تفاوت زیادی با ناوارو دارد. او تحلیل دقیقی از ریشه‌ها و پیامدهای عدم توازن در اقتصاد جهانی ارائه داده و طرفدار اصلاحات حساب‌شده در سیستم تجارت جهانی (بدون از بین بردن مزایای آن) است. نفوذ او پس از اجرای آشفته تعرفه‌های «روز آزادی» در دوم آوریل که تقریباً کل جهان را هدف قرار داد، بیشتر نمایان شد.

یک هفته بعد، با عقب‌نشینی نسبی ترامپ از بیشتر تعرفه‌ها و چرخش او به‌سوی استفاده از تعرفه به‌عنوان اهرم مذاکره (و نه هدف نهایی)، جایگاه بسنت تثبیت شد. جایگاه او در رأس نظام مالی جهانی و به‌عنوان ناظر دلار آمریکا نیز در شرایطی که بازارهای جهانی به امنیت دلار و جذابیت اوراق خزانه‌داری آمریکا شک کرده‌اند، به او صدایی قدرتمندتر داده است.

به نظر می‌رسد اسکات بسنت یکی از ایده‌پردازان تلاش‌های اخیر دولت ترامپ برای معنا بخشیدن به سیاست تجاری‌اش باشد؛ تلاشی برای استفاده از مذاکرات دوجانبه با ده‌ها کشور برای به حاشیه راندن نفوذ اقتصادی چین. کاری که تنها با اعمال تعرفه‌های یک‌جانبه آمریکا به سختی ممکن است.

3. استیو ویتکاف

استیو ویتکاف، سرمایه‌دار حوزه املاک و دوست دیرینه ترامپ، بدون داشتن هیچ سابقه‌ای در دولت یا دیپلماسی، به مذاکره‌کننده اصلی دولت جدید در طیف وسیعی از بحران‌های عمده سیاست خارجی تبدیل شده است. ویتکاف، که ترامپ ابتدا او را به عنوان نماینده ویژه در خاورمیانه منصوب کرده بود، حتی پیش از آغاز به کار رسمی ترامپ، در برقراری یک آتش‌بس تقریباً دوماهه بین اسرائیل و حماس نقش داشت. اما از زمان شکست آن توافق، در احیای مجدد آتش‌بس در غزه موفق نبوده است.

ویتکاف همچنین نفر اصلی دولت ترامپ در مذاکرات برای پایان دادن به جنگ اوکراین بوده است. رویکرد او در این مذاکرات جنجالی شده است. ویتکاف دیدگاه‌های نزدیک به روایت‌های کرملین را درباره جنگ تکرار کرده که باعث خشم ولودیمیر زلنسکی، رئیس‌جمهور اوکراین، و نگرانی جدی متحدان آمریکا و قانونگذاران حامی اوکراین در واشنگتن شده است. زلنسکی اخیراً ویتکاف را به «انتشار خطرناک روایت‌های روسی» متهم کرده است.

تلاش‌های دولت ترامپ برای پایان دادن به جنگ اوکراین تاکنون پیشرفت چندانی نداشته و رئیس‌جمهور آمریکا نیز علناً اشاره کرده که ممکن است ایالات متحده به زودی از مذاکرات (و حتی خود جنگ) عقب بکشد.

در این میان، ترامپ همچنان ویتکاف را یک معامله‌گر فوق‌العاده می‌داند و مدام وظایف جدیدی به کارنامه دیپلماتیک او اضافه می‌کند. ویتکاف اخیراً مسئولیت هدایت مذاکرات بر سر برنامه هسته‌ای جمهوری اسلامی ایران را هم بر عهده گرفته است. هدف دولت این است که توافقی به دست آید که مانع از دستیابی ایران به سلاح هسته‌ای شود.

با این حال، ویتکاف پیام‌های متناقضی درباره اینکه آیا ایالات متحده می‌خواهد ایران برنامه هسته‌ای خود را محدود کند یا کاملاً از بین ببرد، ارسال کرده است. مذاکرات هنوز در مراحل اولیه قرار دارد، اما ترامپ گفته اگر توافقی حاصل نشود، آمریکا و اسرائیل ممکن است اقدام نظامی کنند.

نفوذ بسیار بالای ویتکاف در دولت جدید، نشان‌دهنده رویکرد غیرمتعارف ترامپ در سیاست خارجی و گرایش او به سپردن مناصب کلیدی به افرادی بی‌تجربه اما وفادار است.

سناتور دموکرات کالیفرنیا، آدام شیف، اخیراً به نشریه Foreign Policy گفته که ویتکاف را «وزیر خارجه واقعی» دولت ترامپ می‌داند و اظهار کرده که ویتکاف «نقش بسیار بزرگ‌تری هم در خاورمیانه و هم در روسیه» نسبت به وزیر خارجه رسمی، مارکو روبیو دارد.

4. جی. دی. ونس

تعداد کمی از مقامات ترامپ مانند جی. دی. ونس، معاون رئیس جمهور، الهام‌بخش انبوهی از میم‌ها بوده‌اند؛ کسی که به عنوان معاون ترامپ، همیشه انتظار می‌رفت هنگام بحث در مورد دستور کار رئیس خود به متن پایبند باشد. اما ونس در ماه‌های اخیر به طور کامل سیاست خارجی متعصبانه و تهاجمی دولت را تجسم بخشیده است، زیرا او به دنبال تثبیت خود به عنوان سگ نگهبان وفادار ترامپ در مجامع عمومی است.

اولین بار در کنفرانس امنیتی مونیخ در ماه فوریه، ونس با یک سخنرانی بسیار غیرمعمول، قانونگذاران اروپایی را با یک سخنرانی غافلگیرانه که نشان داد دولت دوم ترامپ به طور چشمگیری روابط فراآتلانتیک را به هم می‌ریزد، متحیر کرد. ونس دوباره خود را به عنوان سگ نگهبان اصلی در جریان بازدید پر سر و صدای زلنسکی از کاخ سفید در اواخر ماه فوریه قرار داد. پس از اینکه ترامپ و زلنسکی به مدت ۲۲ دقیقه عمدتاً ساکت نشستند، ونس با پرخاشگری وارد بحث شد و زمینه را برای رهبر آمریکا فراهم کرد تا در یک رویارویی انفجاری و عمومی، با صدای بلند همتای اوکراینی خود را سرزنش کنند.

اخیراً، ونس چهره برخی از جنجالی‌ترین پیشنهادهای سیاست خارجی ترامپ بوده است، از جمله رهبری مشتاقانه سفری به گرینلند را به عهده گرفت. (طبق گزارش رسانه‌های دانمارکی، پیش از این سفر، نمایندگان دولت ایالات متحده برای یافتن گرینلندی‌هایی که مایل به پذیرش بانوی دوم، اوشا ونس، باشند، تلاش زیادی کردند) همانطور که انتظار می‌رفت، ونس تنها بر ماموریت خود تأکید کرد.

5. استفان میلر

رسوایی «سیگنال‌گیت» که ماه گذشته واشنگتن را به آشوب کشید، فقط یک افشاگری خیره‌کننده برای دولت دوم ترامپ نبود. این رسوایی همچنین نگاهی افشاگرانه به نحوه ارتباط مشاوران ارشد ترامپ در غیاب رئیسشان - و اینکه چه کسی حرف آخر را می‌زند - ارائه داد.

پیام‌های چت گروهی منتشر شده نشان می‌دهد که قدرت ممکن است در دست استفان میلر باشد. میلر در طول دولت اول ترامپ به عنوان معمار سیاست‌های مهاجرتی بسیار بحث‌برانگیز خود نامی برای خود دست و پا کرد و به تشویق انگیزه‌های تندروانه‌تر رهبر ایالات متحده شهرت داشت. او اکنون به عنوان مشاور امنیت داخلی ترامپ و معاون رئیس دفتر کاخ سفید در امور سیاسی، به ویژه با هدایت اخراج‌های گسترده دولت و جنگ صلیبی علیه دانشگاه‌های برتر آمریکا، نفوذ بیشتری دارد.

میلر از اختیارات خود برای آزمایش علنی محدودیت‌های قدرت ریاست جمهوری ترامپ در درگیری دولت با دادگاه‌ها استفاده کرده است، که اخیراً با پرونده کیلمار آبرگو گارسیا، مردی اهل مریلند که به اشتباه به زندان السالوادور تبعید شد، همراه بوده است. دولت ترامپ ادعا می‌کند که ابرگو گارسیا عضو باند MS-13 است، ادعایی که او آن را رد می‌کند و هرگز به آن متهم نشده است. با این حال، دولت پیش از این نیز اذعان کرده بود که اخراج ابرگو گارسیا یک «خطای اداری» بوده است و احکام دادگاه، کاخ سفید را ملزم به «تسهیل» بازگشت او کرده است. میلر از این موضوع سرپیچی کرده است. او در مصاحبه‌ای با فاکس نیوز، در اقدامی گستاخانه که نفوذ او را نشان می‌دهد و می‌تواند زمینه را برای یک رویارویی حقوقی شدیدتر فراهم کند، به نظر می‌رسد یافته‌های دادگاه را رد کرده است. میلر اعلام کرد: «او به اشتباه به السالوادور فرستاده نشده است. این فرد به جای مناسب فرستاده شده بود».

6. مارکو روبیو

برای کسی که وظیفه‌اش مشاور ارشد رئیس‌جمهور در سیاست خارجی و اجرای اولویت‌های واشنگتن در این حوزه است، «روبیو» به‌هیچ‌وجه نقش چهره اصلی و منحصر‌به‌فرد ایالات متحده در قبال اوکراین، غزه یا جمهوری اسلامی ایران را ایفا نکرده و اغلب جای خود را به‌ویژه به «ویتکاف» داده و بیشتر مسئول کنترل خسارات بوده تا تصمیم‌گیری.

مهم‌ترین اقدام وزیر امور خارجه در اجرای اولویت‌های ترامپ تا این لحظه، لغو ویزای صدها دانشجوی دانشگاه و تحت نظر گرفتن حساب‌های شبکه‌های اجتماعی متقاضیان جدید بوده است.

به نظر می‌رسد که روبیو همچنین مأموریت یافته تا بخش بزرگی از وزارتخانه‌ای را که مدیریت می‌کند منحل کند (تا حدود نیمی از آن را)، از جمله بستن دفتر رصد انتشار اطلاعات نادرست از طرف کشورهای خارجی، تضعیف آژانس توسعه بین‌المللی ایالات متحده (USAID) و کاهش قابل توجه فعالیت‌های وزارت امور خارجه در حوزه حقوق بشر، همگی در راستای اولویت‌های گروه DOGE و «ایلان ماسک» که گفته می‌شود روبیو با او نیز دچار تنش شده است. اخراج اخیر «پیتر ماروکو» از سوی روبیو، یکی از وفاداران به جنبش «ماگا» (MAGA) که مسئولیت تعطیلی USAID پس از ادغام آن با وزارت خارجه را بر عهده داشت، موجی از انتقادها را از سوی حامیان سرسخت ترامپ علیه وزیر خارجه به همراه داشت و گمانه‌زنی‌ها درباره احتمال خروج قریب‌الوقوع روبیو از کابینه را دوباره شعله‌ور کرد.

شاید بزرگ‌ترین لحظه روبیو تاکنون، دست‌کم از منظر فرهنگ عامه، زمانی بود که در صحنه‌ای بسیار ناخوشایند، شاهد توبیخ شدید و تنش‌آلود ترامپ و ونس از زلنسکی در دفتر بیضی کاخ سفید بود، صحنه‌ای آن‌قدر عجیب و ناراحت‌کننده که برنامه (Saturday Night Live) آن را دستمایه طنز خود قرار داد.

7. جیمی‌سون گریر 

در میان کسانی که نفوذ خود را از دست داده‌اند دو نفر دیده می‌شوند که می‌بایست در مرکز بزرگ‌ترین برنامه‌های دولت قرار می‌گرفتند: جیمی‌سون گریر، نماینده تجاری ایالات متحده (USTR)، و هاوارد لوتنیک، وزیر بازرگانی، که ترامپ در ابتدا آن‌ها را برای هدایت سیاست تجاری دولت منصوب کرده بود.

از میان این دو، گریر بیش از همه در وضع دشواری قرار گرفته. مشهورترین مورد زمانی بود که او در حال ادای شهادت در کنگره درباره ضرورت اعمال تعرفه‌های سنگین حتی علیه متحدانی که آمریکا با آن‌ها مازاد تجاری دارد، بود که ناگهان متوجه شد ترامپ در شبکه‌های اجتماعی تصمیم کاملاً متفاوتی اعلام کرده و عملاً پشت او را خالی کرده است، به‌گونه‌ای که گریر در وسط جلسه گیج و سردرگم ماند. در حالی که دفتر نماینده تجاری آمریکا گزارشی دقیق و مستند درباره اقدامات تجاری تبعیض‌آمیز سایر کشورها تهیه کرده بود، هیچ بخشی از آن در فرمول خودسرانه‌ای که برای تعرفه‌های اولیه «روز آزادی اقتصادی» استفاده شد، لحاظ نشده بود.

در دوره اول ریاست‌جمهوری ترامپ، شرکای بین‌المللی می‌دانستند که در رابرت لایت‌هایزر، نماینده وقت تجاری آمریکا، با فردی باهوش و آشنا به مسائل تجاری مواجه‌اند که نفوذ مستقیمی بر رئیس‌جمهور دارد؛ اما اکنون حتی مشخص نیست آیا گریر نقشی واقعی در تدوین سیاست تجاری آمریکا دارد یا نه.

8. هاوارد لوتنیک

ترامپ در ابتدا هاوارد لوتنیک، وزیر بازرگانی را به‌عنوان عامل اصلی سیاست تجاری خود در نظر گرفته بود؛ هرچند خود ترامپ سکان تصمیم‌گیری را محکم در دست داشت، گریر (نماینده تجاری آمریکا) اختیار قانونی مصوب کنگره برای اجرای آن را داشت، بِسِنت خواهان نقشی پررنگ‌تر برای وزارت خزانه‌داری بود، و ناوارو نیز مستقیماً به رئیس‌جمهور دسترسی داشت.

اما از زمانی که جنگ تجاری ترامپ شدت گرفته، تنها ناتوانی لوتنیک در انظار عمومی در تأثیرگذاری بر سیاست دولت بارز است. بازارها پیش‌تر نسبت به لحن تند او و درک محدودش از اقتصاد مشکوک بودند. اما او، مانند گریر، از سیاست‌های متغیر و غیرقابل‌پیش‌بینی ترامپ عقب مانده است. لوتنیک بارها با صدای بلند تأکید کرده بود که تعرفه‌ها ابزاری برای مذاکره نیستند، بلکه باید برای مجازات رفتارهای ناعادلانه استفاده شوند. تا اینکه رئیس‌جمهور دقیقاً برعکس آن را اعلام کرد. او آینده‌ای را برای آمریکایی‌ها تصویر می‌کرد که در آن «پیچ‌های کوچک آیفون‌ها را سفت می‌کنند»، تا اینکه ترامپ، الکترونیک را از تحریم‌های تنبیهی علیه چین معاف کرد و منطق لوتنیک برای اعمال تعرفه‌ها را کاملاً بی‌اثر ساخت.

گزارش‌ها حاکی از آن است که کاخ سفید اکنون در تلاش است لوتنیک را از حضور در برنامه‌های تلویزیونی دور نگه دارد.

9.  کیت کلاگ

ژنرال بازنشسته کیت کلاگ، فرستاده ویژه ترامپ در امور اوکراین و روسیه، در دولت جدید برای تثبیت جایگاه خود با دشواری مواجه بوده است. او غالباً در حاشیه قرار گرفته و در تلاش‌های ایالات متحده برای پایان دادن به جنگ اوکراین، جایگاهش را به «ویتکاف» واگذار کرده است. برای مثال، کلاگ در مذاکرات اخیر آتش‌بس در ریاض حضور نداشت. موضوعی که پرسش‌هایی را در خصوص کنار گذاشته شدن احتمالی او مطرح کرده است.

کلاگ که به‌عنوان چهره‌ای ضدروسی و نسبتاً نزدیک‌تر به کی‌یف نسبت به سایر مقامات دولت شناخته می‌شود، در مذاکرات اخیر در پاریس درباره جنگ شرکت کرد، اما کاملاً روشن است که ترامپ اعتماد بسیار بیشتری به ویتکاف دارد تا او را مسئول این پرونده قرار دهد، چنان‌که سفرهای مکرر این تاجر حوزه املاک به روسیه نیز این نکته را تأیید می‌کند.

با توجه به اینکه رئیس‌جمهور نشانه‌هایی از تمایل به قطع تلاش‌های آمریکا برای پایان دادن به جنگ بروز داده، این احتمال وجود دارد که کلاگ بیش از پیش به حاشیه رانده شود.

10. پیت هگست

دوران مسئولیت پیت هگست به‌عنوان وزیر دفاع در دولت ترامپ، مملو از هرج‌ومرج و جنجال بوده است. تنها چند هفته پس از آنکه با اختلافی ناچیز در سنا تأیید شد، هگست در ماه فوریه با سخنرانی‌ای تفرقه‌برانگیز در نشست ناتو در بلژیک، موجی از نگرانی را در میان متحدان ایالات متحده برانگیخت. او در این سخنرانی اعلام کرد که واشنگتن دیگر «روابط نابرابر» با متحدانش را تحمل نخواهد کرد و عضویت اوکراین در ناتو را منتفی دانست. همچنین گفت بازگشت به مرزهای پیش از سال ۲۰۱۴ در اوکراین «غیرواقعی» است.

این مجری سابق شبکه فاکس نیوز، که دموکرات‌ها او را فاقد صلاحیت برای تصدی وزارت دفاع می‌دانند، پس از این اظهارات، از سوی منتقدان متهم شد که مهم‌ترین ابزار چانه‌زنی اوکراین را در هرگونه مذاکرات صلح با مسکو عملاً از بین برده است. سناتور جمهوری‌خواه «راجر ویکر» از ایالت می‌سی‌سی‌پی و رئیس کمیته نیروهای مسلح سنا، سخنرانی هگست را «اشتباه یک تازه‌کار» توصیف کرد.

هگست همچنین در مرکز یکی از بزرگ‌ترین رسوایی‌های دولت ترامپ قرار گرفته: «سیگنال‌گیت». او اطلاعات حساسی درباره حملات نظامی آتی آمریکا علیه حوثی‌ها در یمن را در یک گروه چت در اپلیکیشن سیگنال، با مقامات ارشد دولت به اشتراک گذاشت، اما این گروه به‌طور تصادفی شامل سردبیر ارشد نشریه آتلانتیک نیز بود.

در اوایل آوریل، بازرس کل موقت پنتاگون تحقیقاتی درباره نقش هگست در این چت آغاز کرد. گرچه دولت ترامپ مدعی شده که هیچ اطلاعات طبقه‌بندی‌شده‌ای در این چت رد و بدل نشده، گزارش‌ها خلاف این را نشان می‌دهند و کارشناسان امنیت ملی این ادعا را بی‌اساس دانسته‌اند؛ آن‌ها هشدار داده‌اند که این رسوایی می‌تواند به‌شدت بر همکاری‌های اطلاعاتی با متحدان کلیدی آمریکا تأثیر بگذارد و توان کشور برای مقابله با تهدیدات را تضعیف کند.

و تنها در همین هفته، نیویورک تایمز گزارش داده که اتهامات جدیدی علیه هگست مطرح شده؛ از جمله اینکه او اطلاعات حساس دیگری درباره عملیات یمن را در چت سیگنال، این‌بار در گروهی که شامل همسر، برادر و وکیل شخصی‌اش بوده است، به اشتراک گذاشته است.