تفنگ به‌دست و دل در گروی فرهنگ و ادب فارسی

به گزارش اکو ایران، دو روز قبل از واقعه 11 سپتامبر احمدشاه مسعود، ‌در ولایت تخار در یک حمله انتحاری توسط دو تروریست القاعده که خود را خبرنگار معرفی کرده بودند، کشته شد.

او در زمان ترور ۴۸ سال داشت و رهبری جبهه نظامی موسوم به «مقاومت ملی» که در برابر طالبان ایستادگی می‌کرد را برعهده داشت. مسعود یکی از بزرگ‌ترین فرماندهان جنگ‌های چریکی در قرن بیستم بود و با یوسیپ بروز تیتو، هو شی مین و چه گوارا مقایسه می‌شود.

به دلیل آن‌ که به دفعات توانست از زادگاهش دره پنجشیر در برابر حملات ارتش سرخ شوروی و بعدها طالبان دفاع کند و از اشغال پنجشیر جلوگیری کند و به نمادی از مقاومت در مسیر مبارزه برای آزادی و عدالت نه تنها برای مردم کشورش که برای بسیاری از مردم جهان تبدیل شود.

در بیان شخصیت و سبک و روش زندگی احمد شاه مسعود می‌توان به سخنان فرزندش احمد مسعود اشاره کرد: از منظر ارتباطی فهم و زندگی‌شان را باید در رزم و سخن گفتن جست‌وجو کرد؛ چریکی که هم زمان صاحب فرهنگ و سخن بودند. احمد شاه مسعود نشان داد که می‌توان هم چریک بود و هم اهل ادبیات و هنر.

او در پناهگاه‌های خود کتاب و شعر می‌خواند و از این تناقض، داستانی ساخت که او و فهیم دشتی را برجسته کرد. احمد شاه مسعود نشان داد می‌توان اسلحه به دست و از دره‌ای عمیق و سرد در پنجشیر، در مراکز فرهنگی و هنری ایران و اروپا نفوذ کلام داشت. او در پناهگاه‌های چریکی خود کتاب و شعر می‌خواند و ادبیات را ارج می‌نهاد و در عین حال چریک بود.

هر چند نفرت دولت فعلی افغانستان از «شیر پنجشیر» آنقدر عمیق است که حتی به مقبره او نیز رحم نکرده و  برخلاف وعده‌هایی که داده بود در زمان اشغال پنجشیر، دست به تخریب گسترده محل دفن قهرمان ملی افغانستان زد. اما هواداران مسعود در افغانستان و در گوشه و کنار جهان هر ساله این روز را گرامی می دارند.